Τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερο ακούμε για το υαλουρονικό οξύ. Η αρχή έγινε όταν άρχισε να χρησιμοποιείται σε μη 
επεμβατικές αισθητικές θεραπείες για το «γέμισμα» των ρυτίδων και των πτυχώσεων στο πρόσωπο. Ωστόσο, δεν είναι μόνο ότι προσφέρει εντυπωσιακό αποτέλεσμα, είναι επίσης και ασφαλές. Όταν πριν από 6 χρόνια ο Αμερικανικός Οργανισμός Φαρμάκων (FDA) ενέκρινε τη χρήση του, σύντομα έγινε, μετά το μπότοξ, η πιο δημοφιλής μέθοδος στα ιατρεία των δερματολόγων και των πλαστικών χειρουργών. Σήμερα, το βλέπουμε και ως δραστικό συστατικό στη σύνθεση καλλυντικών προϊόντων.
ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ;
Οι δράσεις του είναι πολλές και σε πολλά επίπεδα. Κοσμητολογικά, συμβάλλει στην ενυδάτωση, επειδή, παρά το μικρό του βάρος (περίπου 7-8 γρ. υπάρχουν στο δέρμα ενός ενηλίκου), έχει την ικανότητα να δεσμεύει μεγάλες ποσότητες υγρασίας (έως και 1.000 φορές το βάρος του). Διατηρεί την ελαστικότητα, καθώς έχει υπολογιστεί πως ένα μόριο υαλουρονικού οξέος μπορεί να αυξήσει κατά 20 φορές τον όγκο του. Επίσης, βοηθά στο σχηματισμό νέων κυττάρων, συμβάλλει στην παραγωγή κολλαγόνου και προστατεύει τα κύτταρα από τις ελεύθερες ρίζες, ειδικά τώρα που το δέρμα είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένο στην ηλιακή ακτινοβολία. Ιατρικά, ως έκδοχο, μπορεί να βοηθήσει στις φλεγμονώδεις αντιδράσεις και ως προϊόν βιοϊατρικό χρησιμοποιείται σε εγχειρήσεις ματιών, όπως η μεταμόσχευση κερατοειδούς, ο καταρράκτης και η αποκατάσταση του υαλοειδούς.
Από το βιότοπο της επιδερμίδας…
Καθημερινά, ένα τρίτο της ποσότητας υαλουρονικού οξέος χάνεται και αναπληρώνεται. Με το πέρασμα όμως του χρόνου, και ιδίως μετά τα 35-40, αρχίζει να μειώνεται η ποσότητά του. Ταυτόχρονα, ένας ακόμη παράγοντας μείωσής του είναι το ένζυμο υαλουρονιδάση, που το οδηγεί σε διάσπαση. Στόχος, λοιπόν, είναι η αύξηση των επιπέδων υαλουρονικού οξέος. Ένας τρόπος για να το πετύχουμε είναι να πίνουμε πολύ νερό. Το θέμα, όμως, είναι ότι όσο νερό κι αν καταναλώνουμε, αυτό δεν αρκεί, καθώς είναι δύσκολο να το συγκρατήσουν τα κύτταρά μας.
… στα εργαστήρια της βιοτεχνολογίας
Η πρόκληση, λοιπόν, για τους επιστήμονες των καλλυντικών εργαστηρίων ήταν να ανακαλύψουν τρόπους για να συνθέσουν υαλουρονικό οξύ και να διασφαλίσουν ότι μπορεί να εισχωρήσει στους ιστούς μέσα από τους υποδοχείς. Από το 1950, που προσδιορίστηκε για πρώτη φορά η χημική σύνθεση του υαλουρονικού οξέος, πέρασαν σχεδόν πέντε δεκαετίες για να αρχίσει να χρησιμοποιείται στην Κοσμητολογία. Αρχικά ως υλικό ενέσιμο, είτε μόνο του για τη βελτίωση των ρυτίδων είτε σε συνδυασμό με πολυβιταμίνες σε τεχνικές μεσοθεραπείας, και στη συνέχεια ως συμπληρωματικό συστατικό κρεμών για να ενισχύσει τη δράση τους. Τα ορατά αποτελέσματα στην ανάπλαση και ανανέωση της επιδερμίδας αποδεικνύουν τα οφέλη του.
ΟΙ ΚΡΥΦΕΣ ΠΗΓΕΣ
Εκτός από συστατικό σε καλλυντικές φόρμουλες, το υαλουρονικό οξύ το συναντάμε και σε συμπληρώματα διατροφής και σε τροφές. Έρευνες που έγιναν σε ένα χωριό της Ιαπωνίας σχετικά με τη μακροζωία και την καλή φυσική κατάσταση και υγεία των κατοίκων του, που δεν παρουσίαζαν προβλήματα αρθρίτιδας, έδειξαν ότι οι άνθρωποι εκεί διατηρούσαν υψηλά επίπεδα υαλουρονικού οξέος στο σώμα τους λόγω της ποσότητας που προσλάμβαναν μέσα από το διαιτολόγιό τους. Η διατροφή τους, δηλαδή, ήταν πλούσια σε φρούτα και λαχανικά, που είναι καλές πηγές γλυκοζαμινογλυκάνων (δηλαδή υαλουρονικού οξέος) – καλύτερες πηγές είναι η γλυκοπατάτα και τα παντζάρια, τα φασόλια σόγιας και τα υποπροϊόντα τους. Άλλη φυσική πηγή γλυκοζαμινογλυκάνων είναι το κρέας, αρκεί να επιλέγετε κομμάτι που βρίσκεται κοντά σε μέρη συνδετικών ιστών, όπως το μοσχαρίσιο «ποντίκι» και το μπούτι του κοτόπουλου.
Ο ΦΥΣΙΚΟΣ ΦΥΛΑΚΑΣ
«Το υαλουρονικό οξύ είναι θεμελιώδες στοιχείο του κυρίως δέρματος (που είναι γνωστό και ως χόριο) και παράγεται από τους ινοβλάστες. Πρόκειται για μια φυσική υδρόφιλη ουσία (μια γλυκοζαμινογλυκάνη) που βρίσκεται στους συνδετικούς ιστούς και στις αρθρώσεις, όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και των ζώων. Γι’ αυτό και εκτός από μόριο συγκράτησης υγρασίας και ρυθμιστής ενυδάτωσης του δέρματος, παίζει καθοριστικό ρόλο στην επούλωση τραυμάτων εξαιτίας της αντιφλεγμονώδους δράσης του.